അസുഖകരമായ ഒരു സായാഹ്നം, ഇടവമാസം, മഴ തോര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു, ആകാശം മൂടിക്കെട്ടിയും. തവളകളാകട്ടെ, അവയുടെ ആഹ്ലാദതിമിര്‍പ്പിലും. ഇരുട്ടു വീണു തുടങ്ങി. അങ്ങിങ്ങായി ചീവീടുകളുടെ ശബ്ധവും.
ഇടവഴിയിലൂടെ ഉള്ള നടത്തം പണ്ടേ എനിക്കിഷ്ടമയിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും ഒറ്റക്ക്. ഞാന്‍ എന്റെ ഓര്‍മ്മകളുമായ് സംവേദിക്കുന്നതപ്പോഴാണു. ഒറ്റക്ക് ഈ ഇടവഴിയിലൂടെ എത്രയോ പ്രാവശ്യം ഞാന്‍ നടന്നിരിക്കുന്നു ആ പുഴയുടെ തീരത്തേക്ക്. പക്ഷെ ഇന്നത്തെ നടപ്പിനു എന്തൊ പ്രത്യേകത ഉള്ളതു പോലെ. മനസ്സിനു നല്ല സന്തോഷം. പലപ്പൊഴും ഞാന്‍ തനിയെ സംസാരിക്കുന്നു, ചിരിക്കുന്നു. എനിക്കെന്തു പറ്റി ? എന്റെ മനസ്സിലൂടെ പലതും കടന്നു പോയി. എന്നിട്ടും എവിടെ നീന്നാണു ആ സുഖം കിട്ടിയതെന്നു മാത്രം എനിക്ക് കണ്ടുപിടിക്കനായില്ല.
അതൊരു പ്രകൃതിദത്തമായ നടപ്പാത മാത്രമായിരുന്നു. പണ്ടെ ആളുകള്‍ നടന്നു ഉണ്ടായ ഒരു ചെറിയ ഇടവഴി. ഇല്ലിക്കാടുകളും മുല്ലവള്ളികളും തേക്കുമരങ്ങളും കൊണ്ടു നിറഞ്ഞ ഇടം. അതിനിടയിലൂടെ ഉള്ള നടത്തം തന്നെ മനസ്സിനു ആഹ്ലാദം നല്‍കുന്നതയിരുന്നു. അതിലെ നടന്നു നടന്നു അവസാനം ഞാന്‍ ആ പുഴയുടെ തീരത്തെത്തി. അതൊരു കൊച്ചുകടവായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഒരു കടവെന്നു തോന്നാത്തവിധം മരച്ചില്ലകളാലും വള്ളിച്ചെടികളാലും മൂടപ്പെട്ടിരുന്നു. ഞാനാ പുഴയിലേക്കു നോക്കി. ആ വെള്ളത്തിനു പച്ചനിറമായിരുന്നു. പുഴയിലൂടെ ഒരു കടപ്ലാവിന്‍തൈ സാവധാനം ഒഴുകിപോകുന്നതു ഞാന്‍ നോക്കി നിന്നു. ഒരു തരം പൂപ്പല്‍ ആ വെള്ളത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഒരു മരത്തടിയില്‍ ഇരുന്നു. വെള്ള പരലുകള്‍ ആ പുഴയില്‍ ധാരാളമായിരുന്നു. കുറച്ചു കല്ലുകള്‍ പെറുക്കിയെടുത്ത് വെള്ളത്തിലെക്കു എറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഞാന്‍ പതുക്കെ പുറകിലേക്കു മറിഞ്ഞു. ഈ മരച്ചില്ലകള്‍ക്കിടയിലൂടെ അങ്ങിങ്ങായി വെള്ളപ്പൂക്കളുള്ള നീല സാരിയണിഞ്ഞ ആകാശം കണ്ടുകിടന്നതോര്‍ത്തു. അവളെ എനിക്കു പണ്ടും ഇഷ്ടമായിരുന്നു.
ഉറക്കം എന്നെ എപ്പോഴോ കീഴ്പ്പെടുത്തി. ആ ഉറക്കത്തില്‍ ഞാന്‍ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. ഞാന്‍ അവളുടെ മടിയില്‍ തല വെച്ചുകിടക്കുന്നു. അവളാകട്ടെ എന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ്. അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ അസാധാരണമായ തിളക്കം കണ്ടു. അവളുടെ കവിളുകള്‍ ഉരഞ്ഞു തീരാറായ ചന്ദനമുട്ടികളെക്കാള്‍ സൌമ്യമായിരുന്നു. കാട്ടുമുല്ലമാല അവള്‍ തലയില്‍ ചൂടിയിരുന്നു. പക്ഷെ അവളുടെ പല്ലുകള്‍ മാത്രം പേടിപ്പെടുത്തുന്നതായിരിന്നു. ഞാന്‍ അതു മാത്രം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. കാരണം അവള്‍ പുഞ്ചിരിച്ചതു വാതുറക്കാതെയായിരുന്നു.
ഒരു മന്ദഹാസത്തോടെ അവള്‍ എന്റെ നെറ്റിയില്‍ ചുംബിച്ചു. പിന്നെ ചുണ്ടുകളുടെ ഒരു സ്പര്‍ശ്ശനവും. അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ എന്റെ കഴുത്തിനെ സ്പര്‍ശ്ശിച്ചു. അവളുടെ കഴുത്തില്‍ പിടിച്ചു ഞാന്‍ എന്നിലേക്കു അടുപ്പിച്ചു. അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ വീണ്ടും എന്റെ കഴുത്തിനോടടുക്കുബോഴേക്കും ഞാന്‍ അവളുടെ പല്ലുകള്‍ കണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അതു പണ്ടെങ്ങോ വായിച്ച കഥയിലെ ഡ്രാക്കുളപ്രഭുവിന്റേതു പോലെ കൂര്‍ത്തതായിരുന്നു. ആ പല്ലുകള്‍ എന്റെ കഴുത്തിലേക്കാഴ്ന്നിറങ്ങി.
പെട്ടെന്നു ഞാന്‍ ചാടിയെഴുന്നെറ്റു. സമയം സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അകലെ ഒരു വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം. ആ വെളിച്ചം അടുത്തേക്കു വരുന്നു. അതെ, ആ തോണിയില്‍ ഞാന്‍ കോബല്ലി എന്നു വിളിക്കുന്ന എന്റെ പ്രിയ കാമുകി തന്നെ അയിരുന്നു. ചിരിച്ചുകൊണ്ടവള്‍ പറഞ്ഞു.. “ ഇന്നിത്തിരി വൈകി, കയറിക്കൊള്ളൂ”
എത്ര ഇരുട്ടയാലും..
കണ്‍നിറയെ കാഴ്ചകള്‍..
ഒളിച്ചോടാനാവുന്നില്ലല്ലോ..
ഈ യാത്ര എവിടെ വരെ എന്നറിയില്ല..
അത് അറിയുന്നിടം ആയിരിക്കും..
എന്റെ യാത്രിക ജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കം..
ഞാനും ഈ ലോകത്തിന്റെ ഭാഗമായി തിരക്കുള്ളവനായി തീരുമോ ?
അതോ ? എന്റെതായ .. വളരെ പതുക്കെ പോകുന്ന ലോകത്ത് ജീവിക്കണോ?
ഒരുപാടു ചോദ്യങ്ങള്‍..ഉത്തരമോ, അതുമില്ല.
എന്റെ കര്‍പ്പൂരമേ !
നീയും എനിക്കു ചൂടുനല്‍കുന്നില്ലല്ലോ..
ഒരു ആശ്വാസം പോലും.
കര്‍പ്പൂരം പോലെ ഉരുകുന്ന മനസ്സിനെ,
ഇപ്പൊ കാണാന്‍ ഭംഗിയുണ്ട്..
കാരണം, അഗ്നിക്ക് എപ്പോഴും അഴകുണ്ട്.
പക്ഷെ, ആ പ്രകാശം തീര്‍ന്നു കഴിയുമ്പോള്‍..
ആരെങ്കിലും ആരതി ഉഴിയുവനുണ്ടാകുമോ?
ഉരുകിതീരുവോളം മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് സ്വാന്തനമെകുന്ന കര്‍പ്പൂരം പോലെ,
എല്ലാം അന്ഗ്നിയെ അര്‍പ്പിക്കുന്ന സ്നേഹമേ..
എനിക്കും സ്നേഹിക്കാന്‍ അറിയില്ല,
പക്ഷെ, സ്വാന്തനമെകാനാവും.
ആ നിലാവെട്ടം സൂര്യനില്‍ നിന്ന് കടമെടുത്തതാനെന്കില്‍ കൂടി,
വെയിലെനെക്കാള്‍ സുഖകരമാണ്.. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍,
നിലാവെട്ടം രാത്രിയുടെ കൂടെപ്പിറപ്പാണ്.
സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ശത്രുക്കളാണ്..
പകലും രാത്രിയും എന്ന പോലെ..
വെളിച്ചവും ഇരുട്ടും എന്ന പോലെ
വെളിച്ചം സത്യമാണ്.
എന്നാണ്..
അല്ല, എന്നതാണ് മിഥ്യ.
ഇരുട്ടാണു സത്യം !!
ഇരുട്ടിനാണ് ആത്മാവുള്ളത്.
ഇരുട്ട് നമ്മെ പേടിപ്പിക്കുന്നില്ല,
പക്ഷെ ചിന്തിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്,
വെളിച്ചത്തെപ്പറ്റി....
സത്യങ്ങളെപ്പറ്റി...
ഉറക്കെ.. ഉറക്കെ...
ഇരുട്ട് നമ്മെ സ്വപ്നങളുടെ ലോകത്തേക്കു കൊണ്ടുപോകുന്ന പോലെ,
ഉപബോധമനസ്സിന്റെ ചാഞ്ചാട്ടങ്ങളെ തുറന്നുകാണിക്കുന്നു..
ഇരുട്ട് മനസ്സിന്റെ തനിമ വെളുപ്പിക്കുന്നു..
ഇരുട്ട് നമ്മളെ നാണിപ്പിക്കുന്നില്ല..
സമൂഹത്തെ ഭയപ്പെടാന്‍ കല്‍പ്പിക്കുന്നില്ല..
അഭിനയിക്കാന്‍ അക്രോശിക്കുന്നില്ല..
മനസ്സിനോട് ഇരുട്ടില്‍ നാം അലിയുന്നു.
ഈ ഇരുട്ടില്‍ ഒരു മഴയായ് എന്റെ ജനലില്‍ വന്നു മുട്ടുവാന്‍,
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളോട് ഞാന്‍ അപേക്ഷിക്കുകയാണ്.
എന്റെ മുന്‍പില്‍ നിറഞ്ഞ ഇരുട്ടേ,
നിന്നെ ഞാന്‍ ഒരു ജന്മത്തേക്കാളേറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
രാത്രികള്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗമാണ്,
ഞാന്‍ രാത്രിയുടെ ജീവനാണ്, എല്ലാമാണ്.
ഇരുട്ടില്‍ മഴയും
മഴയില്‍ ഇരുട്ടും
നിറഞ്ഞ ആ സ്വപ്നം എനിക്കിഷ്ടമാണ്,എനിക്കിഷ്ടമാണ്.
---------------------------------------------
അറിഞ്ഞ സത്യങ്ങളെ വിശ്വസിക്കാതെ...
അറിയാനുള്ളതാണ് സത്യങ്ങളെന്നു വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട്..
ഒരിക്കലും തീരാത്ത അന്വേഷണങ്ങളുമായ്...
വിളക്കുവെച്ചു. സന്ധ്യാനാമവും കഴിഞ്ഞു ഉറക്കം തൂങ്ങിക്കൊണ്ട്‌ ഗുണകോഷ്ഠവും ഉരുവിട്ടു. ഇനിയും ഉണ്ണാറായിട്ടില്ലല്ലോ. ഉറങ്ങണ്ട; പൂതത്തെപ്പറ്റി ഒരു പാട്ടു കേട്ടോളു:
പൊട്ടി തിരിച്ചാലില്ലേ, പിന്നെ നടത്തം തന്നെ; നടത്തം, ഒടുക്കം മനസ്സിലാവും. അപ്പോള്‍ ഒന്നു മുറുക്കാനെടുത്ത്‌ ആ വഴിവക്കത്തു വെച്ചുകൊടുത്താല്‍ മതി. വഴിയൊക്കെ തെളിഞ്ഞുകാണും. അവര്‍ പോയാല്‍ പൂതം വന്നിട്ട്‌ ആ മുറുക്കാന്‍ എടുത്തു മുറുക്കി തെച്ചിപ്പൊന്തയിലേക്കു പാറ്റി ഒരു തുപ്പും തുപ്പും. അതാണല്ലോ ഈ തെച്ചിപ്പൂവൊക്കെ ഇങ്ങനെ ചോക്കണത്‌.
ഈ അസത്തു പൂതത്തിന് എന്തിനാ നമ്മള്‌ നെല്ലും മുണ്ടും ഒക്കെ കൊടുക്കുന്നത്‌ എന്നല്ലേ? ആവൂ, കൊടുക്കാഞ്ഞാല്‍ പാപമാണ്‌. ഇതെല്ലാം പൂതം പണ്ടുചെയ്തതാണ്‌. ഇപ്പോള്‍, അത് ആരെയും കൊല്ലില്ല. പൂതത്തിന്ന്‌ എപ്പോഴും വ്യസനമാണ്‌. എന്താ പൂതത്തിനു വ്യസനമെന്നോ? കേട്ടോളൂ:
വിവിധ സംഘടനകളുടെ എതിര്‍പ്പിനെ തുടര്‍ന്ന് 1987ല്‍ തൂക്കം നിരോധിച്ചിരുന്നു. 2004മുതല്‍ തൂക്കംചടങ്ങ് വീണ്ടും നടത്താനുള്ള ഒരുക്കങ്ങളിലായിരുന്നു ക്ഷേത്രം അധികൃതര്‍. ഹിന്ദു ഐക്യവേദിഉള്പ്പെടെയുള്ള സംഘടനകള്‍ തൂക്കം നടത്തുന്നതിനെതിരെ മുന്നോട്ടുവന്നിരുന്നു.
നീ സത്യം ജ്ഞാനമാനന്ദം, നീ തന്നെ വര്‍ത്തമാനവും
ഭൂതവും ഭാവിയും വേറല്ലോതും, മൊഴിയുമോര്‍ക്കില്‍ നീ
അകവും പുറവും തിങ്ങും,മഹിമാവാര്‍ന്ന നിന്‍ പദം
പുകഴ്‌തുന്നൂ ഞങ്ങളങ്ങെ, ഭഗവാനേ, ജയിക്കുക.
Posts
